هم نسل من !

 

مادري با عجله کيف پسر را مي چيد .

دوسه تا دفتر و يک چند کتاب

آخرين چيز آهان!

                    بسته‌اي پيچيده ، شکل يک لقمه‌ي نان.

 

" پسرم لقمه‌ي نانيست و گردو و پنير "

"لقمه را خودت بخور در پنهان !! "

 

سالها رفت و هرروز همين گونه گذشت .

پسرک يادگرفت

وقت زنگ تفريح / گوشه اي در خلوت / فارغ از هم‌سفره

لقمه اش را بخورد

 

مادر بيچاره

               به فراموشي تاريخ سپرد

                که بني آدميان جملگي از يک پيکر

                همه خويشاوندند

                و چو عضوي زبدن دردکشد

                همه اعضاي بدن درگيرند

 

پسرک مرد شد و بالغ شد

دکتر و پيشه ور و حاجي بازاري شد

رودبار و بم و سومالي  را

همگي با يک چشم

                    شکل يک منظره از دور تماشا مي کرد

 

و فقط وقت تماشاي کمک کردن مردم مي گفت :

" تک چراغي که بر اين خانه رواست ،

گر به مسجد بدهم عين ِ گُناست ."

 

 

اینجا مرکز زمین است .

تو از ازل بوده ای

ابر و باد و همکارانشان دست به دست هم دادند

تا که من آمدم .

و اینک سینه ام قلب زمین است.

 

باور نداری ؟

سر به سینه ام بگذار .

تمام محبت زمین و زمان از این مکان صادر می شود . 

ای دیر به دست آمده !

از پس خماری  این سالهای بی ترنم

                                    بی ترانه

                                    و بی شعور

از پس سالهای سال بی شراب

                                بی قهوه

                                بی سیگار

از پس تمام شبهای بی برف

بی چراغ

بی هم قدم

ناگهان تندباد گونه آمدی و رفتی

 

امروز اما

ترانه ،

شعور ،

 قهوه ،

 سیگار ،

 چراغ

         و برف

 

همه و همه خاطره شدند.