وبلاگ شخصی جوادشیردل Javad shirdel

 شبی

          روزی

                   سحرگاهی

همان گاهی که می دانی

به گاه اولین فرصت که خواهم یافت میدانم

دودستم را به دورت حلقه خواهم زد

و می بوسم دو پلک و پشت چشمت را

نخواهم کرد باز آغوش تنگم را

که می ترسم

مبادا فرصتی دیگر نیابم تا

فروبنشانم این عطشان آتش ،  این لب ترکیده ی بی دین رسوا را

در آن طوفان و گرماگرم

به دست مست من بسپار

سر و بالای رعنا و تن غرق تمنا را

درآن  لحظه که نوشیدم از آن چشمه

از آن چشمان مستی ساز

مبادا روبگردانی

که بعد از بوسه بر چشمت

چنان مستم

که برهم می زنم بنیاد دنیا را