زمین بیدار بیدار است .

زمین خون می خورد هر روز

زمین خونابه ها در گریه می ریزد شبانه روز

و من چشمم تر است از رفتن بی وقت مهمانان ناخوانده

یک عشق وامانده

سبک باران هر روزی

که ازآنها فقط سرمای یک بوسه به جا مانده

 

غم من تا غم این پیر افسرده تفاوت  می کند

می دانم اما باز

دوچشمم سوی او

سوی زمین در بند و زنجیر است .

چراکه پای من اینجا به او چسبیده است آخر

 

نهایت !

در پرشهایم  به یک  بوسه  قناعت می کنم .

از پرواز طولانی

پریدن بی محابا بیم دارم ،‌

می هراسم من .

 

درون چارچوبی سخت می مانم

قوانین زمینی را

که  گاهی عرف یا مذهب  نمی دانم . . .

و یا حتی فلانی نقل کرده از کسی کو از فلانی دیگری بشنیده بود آن روز

 که آن آقا به سمت چپ نمی شاشید!!

همیشه راست می خوابید !

 

.

.

.

 

تمام کفر من امروز

به خود بینی و خود خوانی و گاهی شیطنت های زمینی 

                                                                      آه !

                                                                      محدود است .

 زمین خون می خورد از این همه خرده خطای پست و حیوانی .

دلش تیمور می خواهد.

که دنیا را ز لوث خرده پاها پاک گرداند .  

کمی قارون  ،

                اسکندر ،

و فرعونی که با اصل قضایا در بیافتد باز ...