یکی می گفت :‌

" حرفهایت بی معنیست این روزها

       نمی خرندت

       به رنگ جماعت شو

       شمعدانی را بگذار

                            و چمن را

       امروز  صحبت از لاله بکن !

                                    از سرو !       

  "

 

نمی دانست نان خور نیستم که به نرخ روز بخرم !

 

خنده اش کردم و

 گفتم :‌

"

آن بهاری که تو دنبال حضورش هستی

تا ابد در راه است !

تو نشانی از خودت جا بگذار ...

 

سرو باش و صبور

داغ لاله  نگرانت نکند

لاله ذاتش داغ است ...

 

شمعدانی و چمنهای من اینجا

توی این شعر

و همیشه

عاشق لاله و سروند !  

"