زدست دیده و دل هردو . . .
آسمان ابری ، غبار آلود ، غمگین از غمی سنگین
زمین تاریک و نه حتی نشانی از صدای روشنی ،
نوری
هوا سرد و شب و تاریکی و بن بست انسانی
به پاهایم و دستانم همه زنجیر از جنس هوس از جنس حیوانی
هواهایی که جمعا هم نمی ارزد به یک همخوابگی با دست انسانی
سلاحم ناخنی کوته بر انگشتی
که خود بسته به دستی
او خودش بسته به دست دیگری در کنج زندانی
گریبان پاره و سردرگریبانی !
صدای پچ پچ هم بندیان از سمت دیگر
هان ! از آن سمت است .
به زحمت می کشم خود را به جمع بندیان پای بشکسته ، زبان خسته
و گویا جملگی بر اتفاقند و نظر دارند بر این موضوع
که چشمانشان برون آرند از کاسه .
به استدلال آنکه آدمی از چشم درگیر است .
و چون چشمش برون آید نمی بیند که زنجیر است .
دربند است ، یا گیر است .
رهایی در همین است و همه بر اتفاق انگشتها در چشم و ناگه چشمها بیرون زد از حدقه .
و من حیران که می بینم
چه کورند و نمی بینند زنجیری که بر دستان و بر پاهایشان بسته .
من اما خوب می دانم دلم گیر است .
درون سینه ام دربند زنجیر است
تمام پنجه هایم را
سلاحم را بدون هیچ شکی می کشم بر سینه ام با خشم
و خون از سینه ام جاری ، دلم را می کشم بیرون
هوا خوب است
و من آزاد آزادم . . .
